Rona e a Lúa

Un pequeno resumo dunha historia que aparece nun libro que coñecemos ben. A historia fala dunha muller chamada Rona, claro, e o libro está aquí…

Rona vivía nunha illa, na costa do norte de Nova Zelanda, co seu marido e os seus dous fillos. Cada día, o seu esposo ía pescar, mentres que os fillos nadaban cos golfiños.

Cando Rona cociñaba, comprobaba con coidado se as pedras de cociñar estaban o suficientemente quentes. O peor era que Rona tiña un mal carácter.

Unha noite de verán había lúa chea. Esa noite, o seu marido e os fillos saíran a pescar, e Rona pasou todo o tempo vagabundeando e sen rumbo fixo. A luz dourada do sol ocultouse e só quedou o escuro océano. De repente, sentiu as súas voces, pois regresaban do mar.

Rona, con pánico, colleu as cabazas e correu cara a fonte. O camiño estaba cheo de pedras e tropezou, e empezou a maldicir e a pronunciar feas palabras. Pero ao final logrou chegar á fonte.

Alí, Rona encontrouse na escuridade máis absoluta. Por iso rompéronselle as cabazas e toda a auga derramouse no chan. Entón, comezou a insultar á mesma Lúa.

A Lúa, moi ofendida, colleuna e levouna ao ceo, e quedou nel para sempre…

[Tania, Victoria]